“Akdamar şenlikleri” çerçevesinde Van Devlet Tiyatrosu’nda dün bir açılış programı vardı.

Program nedeniyle etraf cıvıl cıvıldı.
Rengarenk balonlar, kurdeleler, etraftaki çeşitli süsler, gerçekten de bir “şenlik” görüntüsü sağlamıştı tiyatro bahçesine…

Çocuklar, anneler, öğretmenler, tiyatro sanatçıları, meraklılar, kısacası mutlu bir grup insan bir yumak olmuş, bu renk cümbüşü arasında çalınan müziğin ritmine uyum sağlıyorlardı.

Kimi tek başına, kimi arkadaşıyla kol kola girip bir o yana bir bu yana sallanıp, çeşitli hareketler yapıp, müziğin ahengine göre sesler çıkarıyorlardı. 

Kenarda duran biri söylendi, sesini yükselterek:

“Çocuk kalmak vardı”

Buradaki neşenin kendisini oldukça etkilediği belliydi, orta yaş biriydi, hak verdik kendisine;

“Gerçekten de çocuk kalmak vardı”

Düşündük, biz de hemen hemen o düşüncedeydik, ama ifade etmek önce onun içine doğmuştu. 

Bu söz üzerine, eski çocuk günlerimizle şimdiki çocuk yaşamının bir karşılaştırmasını bile yaptık, eski 23 Nisan bayramlarındaki o sıradan törenlerin ne kadar da bizi etkilediği, oysa şimdiki çocukların etkinlik çeşitliliği bakımından ne kadar da şanslı oldukları, falan…

Bir temennide de bulunduk:

“Bu dünya burada, diğer dünya orada kalsın!”

Nedendi peki bu serzenişle iç içe temennimiz?

Evet, tiyatro bahçesinde başka bir dünya vardı, başka bir keyif, başka bir çocuk saflığı, ama diğer yandan savaşlardan, patlayıcılardan, kazalardan dolayı canı yanan çocuklar da vardı, öyle bir dünya da vardı yani yanı başımızda… 

O dünyadaki çocuklar bu kadar mutlu değillerdi, oysa tüm çocuklar bu şekilde bir mutluluğu hak ediyordu.

Çocuklar ağlamamalı, gülmeliydi…

Çocuklar, çocuk kalmalıydı; daha onlu yaşlarda iken acının, ölümün, açlığın, sokakta yaşamın, kötü alışkanlıkların büyükleri olmamalıydı.

Bir çocuk okulda olmalıydı, bir parkta, bir şenlikte, tiyatroda ya da…

Bir çocuk denizde boğulmamalıydı.
Bir kaza kurşununa kurban gitmemeli, ya da bir mayına basmamalıydı.

Hele savaşlar asla çocuklarla anılmamalıydı.

Canı acımamalıydı kısaca çocukların…

Her bir çocuk çıktığı dağda çiçek toplamalıydı ve geri dönerken o her bir çocuk çiçek olmalıydı.  

Belki biz de çocuk kalmayı becerirdik o zaman! 

Hem çocuk kalmayı, hem de mutlu olmayı..!