Bir kez daha deprem gerçeği ile acı bir şekilde yüz yüze geldik. İzmir'i sallayan ama ülke olarak hepimizi derinden sarsan, canımızı acıtan bir depremle daha irkildik. Öncelikle tüm İzmir'e, ülke olarak hepimize geçmiş olsun. Hayatını kaybedenlere Allah'tan rahmet, yakınlarına, tüm ülke insanımıza başsağlığı diliyorum.

İzmir'le bir kez daha kendini derinden htiren, canımızı yakan, hepimizi göz yaşlarına boğan bu depremler ne ilk ne de son depremler maalesef. Ülke olarak deprem kuşağında yer aldığımızı artık bilmeyenimiz yok. Bundandır ki, daha nice depremlere istemesek de şahitlik edeceğimiz de bir gerçek.

Yakın zamanda hafızalarımızda yer edinen nice depremler yaşadık. Burada yaşayanlar olarak Van depremini heran hatırlıyoruz zaten. Sonra Elazığ, Malatya, İzmir...

Her şiddetli depremde canımız yanıyor. Deprem bölgesinde olsak da olmasak da inanın hepimizin canı çok ama çok acıyor.

Enkaz altında kalanlar yüreğimizi dağlıyor. Yitip giden canlarımız, canımızdan can alıyor. Göz yaşlarımıza hakim olamıyoruz yaşanan acılar karşısında.

Deprem bizim gerçeğimiz. İlk önce bunu kabul etmeliyiz. Ve sonrasında adımlarımızı da buna göre atmamız gerektiğini asla unutmamalıyız.

Meydana gelen ve canımızı yakan depremler sonrası tuhaf tuhaf şeyler duyuyoruz. Kolon kesildiğini, inşaat aşamasında demirin, malzemenin yeterince kullanılmadığını vb. falan.

Bunca acılardan sonra artık bu tür şeyler duymamamız gerekiyor. Hiçbir şey yitip giden canlarımızı getirmeyecek evet ama bundan sonra yeni canlar yitip gitmesin diye, yüreğimiz kanamasın, canımız acımasın diye hepimizin dersler çıkarması gerekiyor.

İşin ehli insanların, deprem uzmanlarının söylediklerini mümkün olduğunca uygulamamız hepimizin hayrınadır.

Görüyoruz, deprem aynı deprem, aynı merkezde, aynı ilçede, aynı mahallede, aynı büyüklükte oluyor ama bir bina yıkılıyor, yanındaki bina ayakta. Burada da her zaman deprem uzmanlarının söylediği “deprem değil, yapı öldürür” gerçeği ortaya çıkıyor.

Lütfen artık deprem kuşağında yaşadığımız gerçeğini bilerek hareket edelim. Yapıları depreme dayanıklı inşa edelim. 3 kuruş maliyeti artsın ama bir tek canımız yitip gitmesin bundan böyle depremlerde. Artık depremlerde ağlamayalım, yüreğimiz bu kadar acımasın.

Önce depremlerde enkaz altında kalan vatandaşlarımıza ağlayıp, hüzünlenip, en derin acıları yaşarken, sonra 65 saat, 90 saat sonra enkaz altından sağ olarak çıkarılan canlarımızdan dolayı döktüğümüz sevinç gözyaşları karışmasın iç içe. Ne depremden dolayı enkaz altında canlarımız kalsın, ne de böyle mucize haberleri bekleyelim.

Demem o ki, artık hep birlikte bu yaşananlardan ders çıkaralım ve depremlerde tek bir insanımızın dahi burnu kanamasın. Artık ülke olarak bu acıları yaşamayalım. Bunun için de tedbirli olalım. Deprem gerçeğini biran olsun aklımızdan çıkarmadan hareket edelim.