Tarihte öyle olaylar var ki, adını bile anmak içinizden gelmez, ama insan bu, adını anmayı bile istemediğiniz olaylara sebebiyet verebilmiştir ne yazık ki...

Bunlardan biri de hiç kuşkusuz ki, kimyasal silah kullanılarak binlerce insanın yaşamını yitirdiği Halepçe katliamı…

İran’ın da dâhil olduğu Kürt Peşmergelere karşı savaşta zorlanan devrik Irak Başkanı Saddam Hüseyin, Halepçe’ye kimyasal silah atılması emrini verince belki de kimsenin adını bile anmayı istemeyeceği bir katliama neden olacağını biliyordu, ama yine de çekinmeden bunu gerçekleştirdi.

“Kimyasal Ali” lakabıyla anılacak olan generalinin eliyle gerçekleştirdiği bu katliamda, 10 bine yakın insan hayatını kaybetti.

Katliamdan kurtulanlar, daha sonra gelen yabancı basın mensuplarına, elma kokusu gibi bir koku ile birlikte insanların yerlere düştüğünü, bayıldığını ve sonra bir daha da ayağa kalkamadıklarını söylediler.  

Elma kokusu, binlerce insanın yaşamına mal olmuştu.
İşte bu katliamda ölenler öldü, ama sağ kalanlarda da kalıcı bir etki oluştu, o günden itibaren çoğu çocuk sakat doğdu.

Anlatıldığına göre, Halepçe’de halen çocuklar kimyasal zehirlenmenin etkisiyle sakat doğuyor. 

Halepçe’de yaşananlar dün dünyanın birçok yerinde kınandı, düzenlenen çeşitli etkinliklerle yaşamını yitirenler bir kez daha anıldı.

Saddam ve onun ekibi lanetlendi.

Tabi ölenler geri gelmiyor, yaralılar iyileşmiyor, insanlığa çalınan kara leke de kınamakla geçmiyor ne yazık ki. 

Tarihte buna benzer başka olaylar da var, insanın başardığı, ama adını bile anmak istemediğimiz olaylar; 

Hiroşima gibi, Nagazaki gibi…

Atom bombası, nötron bombası, hidrojen bombası…
İnsan ne kadar da kendini ve çevresini yok etmeye meyilli bir varlık?
Ve bu her acı olayın da, adını duymak istemesek de bir hikâyesi yazılmış ve bir şarkısı söylenmiştir.

Yörenin ozanı Halepçe için üzüntüsünü;  

“Evlere, hanlara indim
Bu diyarlara, burçlara indim.
Yüreğimin kanamasıyla konuştum yine

Dertlerden, hüzünlerden, acılardan, yaralardan...
 Yine bombardıman yağmuru var, 
Her yer sisle, dumanla kaplanmış
Yine yaralılar inliyor

Annelerin ninni sesleri geliyor
Bir baba kederle çocuklarının üstüne atlıyor 

Ama çocuklar nefessiz, ruhsuz, cansız kalmışlar” sözleriyle dile getirirken, Nazım Hikmet de Hiroşima için şunları söylemiştir:

“Kapıları çalan benim 
kapıları birer birer. 
gözünüze görünemem 
göze görünmez ölüler. 

hiroşima'da öleli 
oluyor bir on yıl kadar. 
yedi yaşında bir kızım, 
büyümez ölü çocuklar. 

saçlarım tutuştu önce, 
gözlerim yandı kavruldu. 
bir avuç kül oluverdim, 
külüm havaya savruldu. 

benim sizden kendim için 
hiçbir şey istediğim yok. 
şeker bile yiyemez ki 
kâat gibi yanan çocuk. 

çalıyorum kapınızı, 
teyze, amca, bir imza ver. 
çocuklar öldürülmesin 
şeker de yiyebilsinler.”