Havalar ısındı ısınacak derken, yeniden soğuk bir hava dalgasını tenimizde hmeye, dahası “kış geri mi geldi?” sorularını ironi yaparcasına sormaya başladık. Öyle enteresan bir hava ki, sabah karla uyanabiliyor, öğlen güneş altında sıcaktan bunalmış hissine kapılabiliyor, akşam serinliğinde “kış soğukları” serzenişlerinde bulunabiliyoruz! Yükseklerde kar, yerlerde yeşillik, dallarda çiçekler gördüğümüzde, hele bir de masmavi, denizimsi bir göl ile karşılaştığımızda, doyumsuz bir manzara ile baş başa kaldığımızda, Van'da olduğumuzu anlıyoruz...

Havalar bir sıcak, bir soğuk oluyor belki ama işte biz de buna mevsim geçişleri diyoruz. Bu durum, yapmayı planladığımız, kimimizin ise yaptığı bahar hazırlıklarını elbette ki sekteye uğratmayacaktır. İlkbaharın neşesi, sıcak hava özlemi, piknik, göl, seyahat, düğün vs. derken ve soğuk havaların da artık son çırpınışları olduğunu bildiğimizden, aslında çok da takılmıyoruz bu duruma. Zaten takılmayalım da. Ne mi yapalım? İçimizi ısıtacak şeyler yapalım!
Benim bir fikrim var: Bahar geldi, havalar öyle ya da böyle ısınmaya başladı, bakmayın arada sert yüzünü gösterdiğine. Bence şimdi yapılması gereken en güzel şeylerden birisi toprakla buluşmak olmalı. Nasıl mı? Mesela imkânı olanlar, evinin önünde, yanında bahçesi bulunanlar, kazma, küreği alsın eline. Önce toprağı eşelesin, havalandırsın bir güzel. Sonra canı ne isterse, hangi sebzeyi, yeşilliği arzu ediyorsa, onun tohumundan serpiştiriversin. Toprakla tohumu buluşturup, o eşsiz varoluşa tanıklık etsin. Toprak bize bütün cömertliği ile açsın kalbini, versin hasadını.

Sonra birkaç fidan alsın imkânı olanlar. Özene bezene bahçe etrafına dikiversin. Ve can suyunu ekleyip, kenara çekilsin. Nasıl güzel bir uğraş olduğunun farkına varacağız, hele bir de birkaç yıl içinde diktiğimiz fidanların meyve verdiğini gördüğümüzde, verdiğimiz emeklere değdiğini anlayacağız.

Bahara girişimiz bu kadarla da sınırlı kalmasın. Mesela, etrafı çiçek kokuları sarsın. Gözümüz de, gönlümüz de bayram etsin. Evlerin etrafına güller, menekşeler, aslanağızları, cennet süpürgeleri, papatyalar ve adı aklıma gelmeyen birçok çiçek ekebilirsiniz. Sabah kapıyı açıp kapının önüne çıktığınızda, renk cümbüşü ile karşılabilirsiniz. Hem bitkiyle toprağı buluşturmanın tadına varalım, hem de doğaya, kendimize büyük bir iyilik etmiş olalım derim.

Siz de bana katılıyorsanız, hadi o zaman, kolay gelsin...

23 NİSAN;

Fidan dedik, çiçek dedik, sonra gözümüz de, gönlümüz de bayram etsin diye ekledik ya... İşte bir diğer fidan, bir diğer çiçek de çocuklarımız. Hepsi rengârenk. Hepsi büyüyecek, çiçek açacak, meyve verecek! Etrafımızdaki bu fidanları da, bu çiçekleri de en iyi şekilde büyütmek hepimizin görevi. Çiçeği, tohumu, fidanı toprakla; çocuklarımızı da bilgiyle, ahlakla, merhametle buluşturmak bizim görevimiz. Gözümüz de gönlümüz de bayram etsin diye bunları da yapmak durumundayız.

Ve dün... 23 Nisan'dı. Yani, “Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı.” Dünyadaki ilk ve tek çocuk bayramı. Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin açılış yıl dönümünde Atatürk'ün çocuklara armağanı... Bu vesile ile 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı'nı kutluyor, geleceğin çiçeklerini en iyi şekilde yetiştirmemizi umut ediyorum...