Ne çok özledik değil mi, belki de zamanında bize sıkıcı gelen bir çok şeyi.

Mesela, hiçbir korku yaşamadan, virüs bulaştırırım endişesine kapılmadan büyüklerimizi ziyaret etmeyi. Şimdi temas olmamalı ya, yapamıyoruz ya, o, yıllara meydan okuyan ellerini öpmeyi. Bir çınar misali duran bedenlerine sımsıkı sarılmayı. Dizlerinin dibine çöküp nasihatlerini dinlemeyi. Zamanında kıymetini bilmesek de şimdilerde ne çok özlediğimizin farkına varıyoruz değil mi?

Şimdilerde sakıncalı ya, eş, dost, akraba ziyaretlerine gidemiyoruz ya, aslında ne kadar da değerliymiş bu ziyaretler değil mi? Hal hatır sormanın, gidip gelmenin, büyüklerin ellerinden öpmenin ne kadar da kıymetli olduğunu yeni yeni anlıyoruz...

Düğün, sünnet, nişan, bayram ziyaretleri gibi etkinlikler, virüsün yayılma hızını arttırma potansiyeline sahip, en tehlikeli organizasyonlar. Ama eskiden öyle miydi? Omuz omuza halay çekmek ne de güzelmiş. Kalabalık bayram ziyaretleri ne de huzur veriyormuş. Sünnet, nişan, piknik, ne kadar kalabalık olursa o kadar keyifliymiş. Ama şimdi, ne kadar kalabalık o kadar büyük risk!
Ahh, ahh! Çocuklarımızın okula gitmesi, onlarca arkadaşıyla birlikte aynı havayı soluması, öğretmenleriyle yıl sonu organizasyonlarına katılması ne de güzelmiş oysa. Şimdi çocuklar eve hapsolunca daha iyi anlıyoruz bunu da değil mi?

AVM'lere gitmek, hiçbir risk hmeden alışveriş yapmak, kalabalık sinema salonlarında film seyretmek de hiç fena değilmiş aslında.

Caddelerde, sokaklarda maskesiz dolaşmak da bir hayli kıymetliymiş be.

Marketlerde alışveriş arabasını, hiçbir korkuya kapılmadan alıp rafların önünden geçmek, çoluk çocukla alışveriş yapmak, bunları korkmadan yapabilmek de bir ayrıcalıkmış gibi geliyor şimdilerde.

Kolonya kokusu güzeldir belki ama hiç bu kadar boğulmamıştık kolonya kokusuna, dezenfaktana belki de. Bir gün kolonya kokusunun bile sıkıcı gelebileceği aklımızın ucundan dahi geçmemiştir sanırım.

Ve sağlık. Sağlığımızı yitirdiğimizde veya bir yakınımızın, vatandaşımızın çektiği ızdıraba şahit oldukça önemini kat be kat daha iyi anladık bu aralar belki de. Sağlık olmayınca her şeyin anlamını yitirdiğini, hayatın anlamsız geldiğini...

Zamanında bize sıkıcı gelen, onca rutin davranışımızı bugün gerçekleştiremeyince anladık bir çok şeyin kıymetini kanımca.

Ama hayat devam ediyor. O eski günlerin, o yapmayı özlediğimiz şeylerin yine, yeniden yapılabilmesi elbette bir gün yine mümkün olacak.

Bu virüs belasından kurtulduktan sonra yine çocuklarımız okula gidecek, arkadaşlarıyla gönüllerince oynayacak. Düğünler, bayramlar yine o eski coşkusuyla yapılacak. Kalabalıklar oluşacak, omuz omuza halaya durulacak. Büyükler ziyaret edilecek, elleri öpülecek, nasihatler dinlenecek.

Bütün bunlar muhakkak ki olacak. Ama bütün bunların ne kadar kısa sürede olacağı inanın ki hepimizin elinde.

Hep birlikte kurallara riayet edersek, maske, mesafe, temas konularına azami özen gösterirsek, bu saydıklarımıza kavuşacağımız günler daha yakındır.

Ama bunun için lütfen hepimiz fedakarlık yapalım. Kurallara uymaktan sıkılmayalım, bıkmayalım, bananesi demeyelim, rehavete kapılmayalım.

Her birimiz ayrı ayrı elemizden ne geliyorsa yapalım.
Eski günlerin hatrına...