Sanırım engelliler için ifade edilebilecek en anlamlı sözdür, “Tohum toprağa, engelli topluma emanettir” sözü.

Evet, tohum toprağa emanet ama tohumun toprakta yeşerme şartları da bellidir; az sulu yerde cılız kalır, susuz yerde kurur, çok sulu yerde ise, çürür.

O nedenle iyi bir verim için, uygun toprağa, uygun suya ve uygun iklime ihtiyaç duyar tohum..!  

Engelli de topluma emanet…

Toplum dediğimiz de önce devlet, sonra arkasında gelenler…

Ben, sen, o, hepimiz.

Devlet yasayla, hak-hukukla gözetecek engelliyi, toplum da duyarlılığıyla…

“Duyarlılık” derken, acıyarak değil, görev sayarak, herkesin günün birinde engelli olabileceği düşüncesiyle yola çıkarak…

Sokakta, işte, komşuda, nerede olursa olsun gördüğü engelliyi kendi gibi, ailesinden biri gibi sayarak…

Bu hafta, engelliler haftası…

Hafta nedeniyle engelli dernekleri taleplerini dile getiriyor.

Devletten ve toplumdan beklentilerini ifade ediyor.

Tabi hafta dolayısıyla yetkililer de çeşitli açıklamalar yapıyorlar.

Yetkililer her ne kadar “gereğini yaptık yapıyoruz” gibi açıklamalar yapsalar da, engellilerin bu konuda halen yakınmalarını da duyuyoruz.

Demek ki tohum, toprakta istediği kıvamı henüz bulamamış..!

Bu noktada engellilerin en çok yakındığı hususlardan biri, kota hususu; 

Kamu kurumlarında ve özel sektörde öngörülen kota yetersiz olduğu gibi, var olan kotanın da gereğinin yapılmadığı şeklinde bir tartışma var.

Bir diğeri de eğitimle ilgili; bir yerleşim yerindeki nüfusun yüzde 12’sinin engelli olduğu gerçeğini göz önünde tuttuğumuzda, her yerleşim yerindeki nüfusla orantılı engelli okullarının da olmadığını görebiliyoruz. 

Mesela Van’ın nüfusu 1 milyonun üzerinde, bunun yüzde 12’si engelli ama bir görme engelli okulu yok!

İşitme engelliler için işaret dili eğitimi veren okul yok! 

Ulaşım konusunda da mesela görme engellilerin eğer beyaz bastonları olmasa engellerden dolayı ne kadar yol alırlar?

Tekerlekli sandalyede, sokakta ilerlemek isteyen bir engelli ne kadar rahat ilerleyebiliyor, kaç binadaki asansöre tekerlekli aracıyla binebiliyor?

Peki, toplum ne kadar duyarlı?
“Engelli topluma emanet” madem, toplum ne alemde bu konuda..?

Bir kere işyerimize gelen bir engelliye, “dilenci” muamelesi yapıp, tepki gösteriyorsak, sorun var demektir!

Ki böyle durumlar yaşanıyor.

Yolun karşısına geçmek isteyen bir engelliye de sırtımızı çevirip oradan uzaklaşıyorsak, ya da durumu sinema filmi izler gibi izliyorsak yine sorun var demektir…

Adres soran bir engelliye yolu tarif edip kendimiz eşlik etmiyorsak, daha da büyük sorun var demektir…

Oluyor bunlar, olmuyor değil, hatta daha da fazlası...

Ama ne olursa olsun, engellilerin bugün bize, bizim de bir gün başkalarına emanet olabileceğimiz gerçeğini unutmamamız gerekiyor.